এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৫০
অসম-সন্ধ্যা
অকল সৎৰাম কিয়, হ'লে প্ৰয়োজন
ৰজাৱো বিচাৰ হ’ব, ৰাখিব মনত।
নোৱাৰিব কিন্তু মোক দুষিব পাচত।”
অচল অটল হ’ই অচলৰ দৰে
সিমানতে ৰ'ল ৰজা নিদিলে উওৰ।
গতি দেখি ৰাজমাৱে দিলেহি বুজনি,
‘চন্দ্ৰকান্ত! নামানিলে চ'ৰাৰ আদেশ,
নচলিব, হেৰুৱাবা ৰাজ-সিংহাসন,
হেৰুৱাবা প্ৰিয়তম বন্ধুৰ জীৱন।
কওঁ মই—সৎৰামক কৰা সমৰ্পণ
মাৰ্জ্জনাৰ অনুৰোধ কৰি মন্ত্ৰীল’ই,
ৰাজ অনুৰোধ বুলি ৰাখিব নিশ্চয়।
মাতৃ-বাক্য শুনি মোক ক'লে স্বৰ্গদেৱে,-
‘নিব পাৰা, পাৰা যদি দিব প্ৰতিশ্ৰুতি
ৰক্ষা পাব বুলি মোৰ বন্ধুৰ জীৱন।
নহ'লে নোৱাৰা নিব নবধিলে মোক।
নেদেখি উপায় আন দিলোঁ প্ৰতিশ্ৰুতি,
অনিচ্ছাৰে সৎৰামক অৰ্পিলে ৰজাই।
ৰাজমাৱে নিবেদিছে ৰাজ-সভাল'ই
মৰণ-দণ্ড স্বৰ্গদেৱতাই
দাৰুণ আঘাত পাব, ভাগিব হৃদয়।
যিহেতু হ'লেও দোষ ক্ষমাৰ অতীত,
ৰাখে যেন দয়া কৰি সৎৰামৰ প্ৰাণ।
এয়েই বক্তব্য মোৰ, এয়ে অনুৰোধ,
