পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৫৪

৪৬

অসম-সন্ধ্যা

ইমানতো কোনোবাই কৰিব নে ভুল
নঘটিলে কিবাৰূপে মস্তিষ্ক-বিকাৰ,
আছে বুলি অন্তৰত মুকুটৰ লোভ!”
“নকৰে, নকৰে কেৱ”—ক’লে সভাসদে।
পূৰ্ণানন্দে ক’লে,-“তেন্তে কৰক বিচাৰ
ন্যায়ৰ মৰ্য্যাদা ৰাখি। ৰাখিব মনত,—
যদিও ময়েই লক্ষ্য গুপ্ত ঘাতকৰ,
তথাপি অদৃশ্যে তাত আছে ছদ্মবেশে
শাসন শৃঙ্খলা-নাশ মুখ্য অভিপ্ৰায়।
সকলোতে চকু ৰাখি কৰিব বিচাৰ।”
 বন্দীক তেতিয়া বৰগোহাঁয়ে সুধিলে,—
“বন্দীগণ! অভিযোগ শুনিলা সকলো,
পালা গম কিবা দোষ, কি তাৰ প্ৰমাণ।
কোৱা এবে নিজমুখে দোষী নে নিৰ্দোষ।
কোৱাঁ ভাঙি হইছিলা কিবা বেজাৰত
এনে কুকাৰ্য্যত লিপ্ত কল্পনা-অতীত।”
 কাতৰ দৃষ্টিৰে চাই কম্পিত কণ্ঠেৰে
বুলিলে বিদ্ৰোহীদলে কৃতাঞ্জলি হ’ই;—
“আমাৰ স্বতন্ত্ৰ একো নাই অভিযোগ।
ৰাজসভা সৎৰামৰ শুনি প্ৰৰোচনা,
বুজিছিলো ষড়যন্ত্ৰ কাম্য ভূপতিৰ;
সেইহে ভয়তে যোগ দিছিলো দলত
মুখৰ কথাৰে, হ’ই উদ্যমবিহীন;
তাৰ বাবে অনুতাপে দহিছে অন্তৰ।”