এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৪৫
পঞ্চম সৰ্গ
সুযোগ্য কোৱঁৰ কোনো ৰাজপাটল’ই।
সিকাৰণে চেষ্টা কৰি চাওঁ পুনৰায়;
কুসঙ্গীৰ বুজনিৰ নৰ’লে কুৱঁলী
আপুনি আচল পথ দেখে বা ৰজাই৷
কাণে কাণে বৰপাত্ৰ গোহাঁয়ে সুধিলে,—
“বৰফুকনকো জানো একে নীতি মানি
দিব খোজে অব্যাহতি নকৰি বিচাৰ?”
উত্তৰত পূৰ্ণানন্দে ক’লে দৃঢ়স্বৰে,—
“অব্যাহতি! অসম্ভৱ! হ’বই লাগিব
দোষ চাই দণ্ড যেনে দণ্ডবিধিমতে;
নাখাটে ৰিজনি তাৰ ৰজাৰ লগত।”
পূনৰ্ব্বাৰ পূৰ্ণানন্দে বুলিলে বচন;—
“আৰম্ভ কৰক সোধ নিৰপেক্ষ ভাবে।
সঁচাকৈয়ে কিবা যদি পায় দোষ মোৰ,
কৰক আপোনালোকে শাস্তিৰ বিধান;
মানি ল’ম তাক মই অৱনত শিৰে।
বাহুল্য বিবৰি কোৱা, জানে সকলোৱে,—
যিদিনা পলাল ৰজা ৰাজ্য পৰিহৰি,
ৰাখিলোঁ, নগৰ মই যুঁজি.অকলই,
মুষ্টিমেয় সৈন্য ল’ই, শত্ৰুৰ লগত।
থকা হ’লে দুৰাকাঙ্ক্ষা ৰজা বোলাবৰ
অনায়াসে তেতিয়াই পৰিলোহেতেন
নিজৰ মূৰতে মোৰ ৰাখিব মুকুট।
কিয় তেন্তে দিলো তাক ৰজাক শোধাই?
