পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৫১

৪৩

পঞ্চম সৰ্গ

পূৰাব নিজৰ নীচ স্বাৰ্থৰ হুতাহ।
বিস্তৃত বৰ্ণনা পাব এই কাকতত।”
 পূৰ্ণানন্দে সন্তৰ্পণে কৰিলে অৰ্পণ
চক্ৰান্তৰ লিপিবদ্ধ পূৰ্ণ বিবৰণ;
সভাক শুনাই বৰগোহাঁয়ে পঢ়িলে।
ক্ৰুদ্ধ হ’ল সভাসদ শুনি সি কাহিনী,
ৰুদ্ধ হ’ল অভিযুক্ত বন্দীৰ নিশ্বাস,
আসন্ন মৃত্যুৰ ছবি দেখি সন্মুখত।
দেখি শুনি বৰপাত্ৰগোঁহায়ে সুধিলে,—
“ই কি আপ"! বিচাৰৰ ব্যৱস্থা অদ্ভুত,
বন্দীৰ মাজত নাই নেতা বিদ্ৰোহীৰ!”
উত্তৰিলে পূৰ্ণানন্দে,-“কাৰণ জটিল।
সৎৰামক লুকুৱাই ৰাজ কাৰেঙত,
ল’ইছে ৰক্ষাৰ ভাৰ নিজে স্বৰ্গদেৱ;
যুটীয়া সন্মতি বিনে তিনিও মন্ত্ৰীৰ
নোৱাৰি ব্যৱস্থা ল’ব বল-প্ৰয়োগৰ ”
 শুনি বৰপাত্ৰ-বৰগোহাঁয়ে বুলিলে,—
“সৎৰামক ভালে ভালে নেৰিলে ৰজাই
বলেৰে আনিব তাক লাগিব নিশ্চয়;
আছে তাত পূৰ্ণৰূপে সন্মতি আমাৰ।”
শলাগিলে সভাসদে সিদ্ধান্ত মন্ত্ৰীৰ;
পূৰ্ণানন্দে অবিলম্বে লিখিলে আদেশ;
কৰিলে স্বহস্তে তাত তিনিও স্বাক্ষৰ।
পূৰ্ণানন্দে দিলে লেখ্য মাতি ওৰেষাক,