পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৪৭

৩৯

চতুৰ্থ সৰ্গ

 ৰজাই বিদায় ল’লে; ৰ’ল সভাসদ।
পূৰ্ণানন্দে অলক্ষিতে মিচিকি হাঁহিলে।
নৃত্য-গীত পূৰ্ব্বৱতে চলিল দুনাই;
মুগ্ধ নেত্ৰ দৰ্শকৰ ৰ’ল নৰ্ত্তকীত।
পাৰ হ’ল কিছু পৰ, উঠিল সৎৰাম;
চকুৰ ঠাৰেৰে কিবা কৰিলে ইঙ্গিত
দুৱাৰৰ পৰা আগুৱালে ধীৰে ধীৰে—
প্ৰহৰী-স্বৰূপে থকা সৎৰামৰ দল
সতৰ্ক গতিৰে পূৰ্ণানন্দক উদ্দেশ্যি
অকস্মাৎ পূৰ্ণানন্দে মাৰিলে সুহুৰি।
মুহূৰ্ত্ততে মণ্ডপত হ’ল উপস্থিত
শতেক সৈনিক ল’ই বিজুলী সঞ্চাৰে
মন্ত্ৰীৰ তৃতীয় পুত্ৰ ওৰেষা ফুকন।
মাৰিলে ভিৰাই লৰ বিপ্নবীৰ দল।
কিন্তু পলাই সাৰিব ক’ত? ভেটি আছে
পতি পথ শত শত সশস্ত্ৰ সৈনিকে।
বন্দী হল চক্ৰীদল সৎৰামত বাজে।
সৎ ৰাম সোমাল গ’ই ৰাজ কাৰেঙত,
নোৱাৰি চাপিব কাষ উলটিল সেনা।
শুনি বাৰ্ত্তা পূৰ্ণানন্দে ক’লে ওৰেষাক,—
“থাকক সৎৰাম, তাক অনাম পাচত।
ল’ই যোৱাঁ বন্দীদল বন্দীশালল’ই
বান্ধি থ’বা সকলোকে শিকলি লগাই।
বন্দীৰ মুখৰ পৰা আৰু কোনো নাম