পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৪৩

৩৫

তৃতীয় সৰ্গ

সমৰ্পিলে সসন্মানে মন্ত্ৰীৰ হাতত
নিমন্ত্ৰণ-লিপি ভূপতিৰ; নিবেদিলে,—
“স্বৰ্গদেৱে আয়োজন কৰিছে বিপুল
চাবল’ই আজি ৰাতি নটীৰ নৰ্ত্তন,
সঙ্গী লই নগৰৰ মুখ্য সভাসদ।
আপোনাৰ উপস্থিতি কৰিছে কামনা।”
মন্ত্ৰীয়ে উত্তৰ দিলে,—“যাম পাৰোঁ যদি।”
 গুচি গ’ল ৰাজদূত ওলগ জনাই।
পূৰ্ণানন্দ ৰ’ল চাই আকাশৰ পিনে।
ভ্ৰূকুটি-কুটিল মুখ, কুঞ্চিত ললাট;
বিকৃত বদন ভঙ্গী, বিৰিঙি পৰিল
সঙ্কল্পৰ কঠোৰতা প্ৰতি অঙ্গ জুৰি।
ক’লে দৃঢ় স্বৰে,-“সৎৰাম! সৎৰাম!
ইমান আস্পৰ্দ্ধা! সামান্য কুকুৰাচোৱা,
উচ্চ পদ পাই, পাহৰিলি কোন তই!
প্ৰতিদ্বন্দ্বী হ’ব খোজ পূৰ্ণ আনন্দৰ!
নাতৰায় উচ্চপদে বুজিছোঁ, এতিয়া
নীচ মনোবৃত্তি তোৰ,—বাপতী সাহোন।
পাখি গজে পিপৰাৰ চাপিলে মৰণ;
তোৰো এই মহতালি মৃত্যুৰ কটকী,
খৰ্ব্ব হ’ব গৰ্ব্ব তোৰ, হেৰাব জীবন।
কি কৰিবি বাট ভেটি কুক্কুৰৰ দলে।
পূৰ্ণানন্দে পূৰ্ণোদ্যমে নিজৰ পথত
সমানে কৰিব গতি নল’ই বিশ্ৰাম,