পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৪২

৩৪

অসম-সন্ধ্যা

পূৰ্ণানন্দে কল্পনাৰ আৰোহি বিমান,
চাই ল’লে আগন্তুক কৰ্ত্তৱ্যৰ পথ।
 পুনৰ্ব্বাৰ দুৱৰীয়ে দিলে আহি জান,—
“সাক্ষাৎ প্ৰাৰ্থনা কৰে বুদু লিগিৰাই।”
পূৰ্ণানন্দে ক’লে,-“তাক আন ততালিকে।”
বুদু আহি সেৱা কৰি ৰ’ল অধোমুখে
বুকুত কঁপনি ল’ই; নাছিল শকতি
চাবল’ই চকুল’ই প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ।
সুধিলে মন্ত্ৰীয়ে,—“কোৱাঁ৷ কি আছে সংবাদ।
পাইছা নে তত্ত্ব কিবা গুপ্ত মন্ত্ৰণাৰ?
বুদুয়ে উত্তৰ দিলে,—“মিছা ডাঙৰীয়া!
ষড়যন্ত্ৰ কল্পনাত জন্ম কাৰবাৰ।
সৎৰামৰ সঙ্গী হই চালোঁ উচতাই,
নাপালোঁ তথাপি কোনো বিদ্ৰোহৰ চিন;
নেদেখিলোঁ সমলঞ্চে সন্দেহৰ স্থল।”
 হিয়াতলি ভেদ যোৱা শানিত দৃষ্টিৰে
লক্ষ্য কবি লিগিৰাক, কি জানো কি ভাবি
নিৰ্ব্বিকাৰ পূৰ্ণানন্দে ক’লে গহীনাই,—
“যাব পাৰা, বিচাৰিম হ’লে প্ৰয়োজন।”
স্বস্তিৰ নিশ্বাস এৰি ওলাই লিগিৰা৷
সোমাল দুৱৰী পুনু বেদি নিবেদিবল'ই
ৰাজদূত-আগমন-বাৰ্ত্তা সচিবক।
পূৰ্ণানন্দে অনুমতি দিলে প্ৰবেশৰ।
দূতে আহি দণ্ডৱত পৰি সন্মুখত,