এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩১
তৃতীয় সৰ্গ
দেখি মোক প্ৰথমতে, ধৰিলে পুনৰ
বুজিলে যেতিয়া মোক বুলি বাক্যহীন।
যদিও নাছিল কথা সুস্পষ্ট সকলো,
তথাপি ধৰিলোঁ গম,—চলিছে গোপনে
ষড়যন্ত্ৰ আপোনাৰ প্ৰাণ-বিনাশৰ।
বুজিলোঁ সিজন লোক সৎৰামৰ দূত,
ফুকন-সৎৰাম দুয়ো আছে মন্ত্ৰণাত।
প্ৰকৃত ঘটনা বুজি ভাবি পৰিণাম,
উদ্বেগত হিয়া মোৰ হ’ল তোলপাৰ;
হইছিল ইচ্ছা যেন মেলিম উৰণ।
তথাপি দমাই ৰাখি মনৰ আবেগ,
জন্মি-পিয়লিৰ আজ্ঞা কৰিলোঁ পালন।
এৰোৱা মাত্ৰকে হাত দুই দুৰ্ব্বৃত্তৰ,
এৰিলোঁ নগৰ, ললোঁ উজনীৰ বাট,
আগন্তুক বিপদৰ জান দিবল’ই।
শেষ মোৰ ইমানতে কৰ্ত্তব্য কঠোৰ,
প্ৰতীকাৰ আপোনাৰ নিজৰ হাতত।”
বিজয়ে বিদায় ললে বিতৰি সংবাদ।
মগ্ন হ’ল পূৰ্ণানন্দ গভীৰ চিন্তাত।
কপালত চিন্তাৰেখা জিলিকি উঠিল,
ছিটিকিল নয়নত স্ফুলিঙ্গ অগ্নিৰ;
ভ্ৰূকুটিত ৰুদ্ধ যেন পবনৰ গতি।
ক্ষন্তেক পাচত ক’লে আপোনা-আপুনি,—
“বদন! বদন! তোৰ নাহিল চেতনা!
