পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৩৬

২৮

অসম-সন্ধ্যা

পূৰ্ণানন্দে শয্যা এৰি এনে সময়ত,
প্ৰাতঃকৃত্য যথাৰীতি কৰি সমাপন,
কপালত ছায়া ল’ই গভীৰ চিন্তাৰ,
চ’ৰাত গহীনভাবে ল’লেহি আসন।
এনেতে দুৱৰী আহি ক’লে আঠু লই,—
“ক’ৰবাৰ কলা-বোবা মগনীয়া এটা
আছেহি পুৱাৰে পৰা দুৱাৰত ৰ’ই;
নোৱাৰে বুজাব কথা, খেদিলে নাযায়।”
“ল’ই আহ তাক”—দিলে মন্ত্ৰীয়ে উত্তৰ।
মুহূৰ্ত্ততে মগনীয়া হ’ল উপস্থিত,
দুৱৰীৰ পিচে পিচে, মন্ত্ৰী-সন্মুখত;
আভূমি প্ৰণত হ’ই ৰ’ল আঠু কাঢ়ি।
তাৰ পাচে মাৰি এটি অস্পষ্ট চিঞৰ,
হাতৰ ভঙ্গীৰে কিবা কৰিলে ইঙ্গিত।
ততালিকে পূৰ্ণানন্দে কৰিলে আদেশ
দুৱৰীক যাবলৈ এৰি অভ্যন্তৰ।
দুৱৰী গ’লত মাৰি সন্তোষৰ হাঁহি,
পূৰ্ণানন্দে ক’লে,-“কোৱা কটকী বিজয়
কেতিয়া আহিলা ঘূৰি, কি পালা সম্ভেদ?”
আগন্তুকে ধীৰে ধীৰে কলে—“ডাঙৰীয়া
পুৱাৰ লগতে আজি পালোঁহি নগৰ।
প্ৰাতঃকৃত্য কৰি শেষ নদীৰ পাৰত,
প্ৰথমে আহিছোঁ কৰি দৰ্শন কামনা,
নিয়োগৰ ফলাফল নিবেদিল’ই