এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৬
অসম-সন্ধ্যা
সিহেতু ৰাখিবা চিত্ত কৰি নিৰ্বিকাৰ;
নীৰৱে বাঢ়িবা আগ কল্পিত কাৰ্য্যত।”
সৎৰামৰ কথা শুনি কৰিলে প্ৰতিজ্ঞা
কলোৱে সমস্বৰে ধৰম চিয়াই,
ৰহস্য নাভাঙো বুলি প্ৰাণো যদি যায়।
ভঙ্গ হ’ল ইমানতে সিদিনাৰ সভা;
সভাসদে ল’লে খোজ নিজা ঘৰল’ই।
আন্ধাৰৰ উদৰত হ’ই অন্ধকাৰ।
থৰ লাগি চাই থাকি ক্ষন্তেক নিৰলে,
সন্তোষৰ হাঁহি মাৰি ক’লে সৎৰামে
অলক্ষিত পূৰ্ণানন্দ মন্ত্ৰীক সম্বুধি,—
“আজিয়েই মাৰি লোৱাঁ সুখৰ ঘূমটি
পূৰ্ণানন্দ! কালিল’ই নাপাবা সময়।
মহাকালে সন্মুখত নাচিছে তোমাৰ,
পৰ্ণ হ’ব প্ৰায়শ্চিত্ত, চূৰ্ণ অহঙ্কাৰ,
লুপ্ত হ’ব আস্ফালন চিৰ কালল’ই।”
