এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
২৪
অসম-সন্ধ্যা
আনফালে মোহপ্ৰাপ্ত পুৰুষৰ মন
অকল কৰিব পাৰে ৰূপে ৰমণীৰ।
ভুলিল এদিন হৰ মোহিনী-ৰূপত,
দেবেন্দ্ৰই হেৰুৱালে স্বৰ্গ-সিংহাসন;
মৰিল ৰাৱণ বীৰ নাৰীৰ মোহত।
নহয় অকল সেয়ে, পাহৰি সংযম,
উগ্ৰতপা বিশ্বামিত্ৰ অস্থি-চৰ্ম্ম-সাৰ,
তপস্যাত ক্ষীণকায় বৃদ্ধ পৰাশৰ
বদ্ধ হ'ল ৰমণৰ মোহ-বন্ধনত।
এতিয়াও পাৰা যদি কৰিব বিস্তাৰ
নৃত্য-গীত-সুনিপুণা কটাক্ষ-কুটিলা
সুন্দৰীৰ মায়াজাল পথত মন্ত্ৰীৰ,
নমনিব পাৰে তাক মোহৰ ৰাগীত।
সেয়ে হলে ব্যাধল’ই মিলিব সুচল,
পূৰ্ণ হব মনোৰথ, উদ্দেশ্য সফল।”
ৰূপহীৰ কথা শুনি হৰ্ষাপ্লুত হ’ই
সানুৰাগ দৃষ্টি ঢালি ৰূপহী-চকুত
সৎৰামে উঠিল ক’ই,-“বুজিছোঁ এতিয়া,
নাৰীয়ে প্ৰধান মন্ত্ৰী বিমূঢ় নৰৰ!
ইমান সহজ এটি সুন্দৰ উপায়
নাছিল খেলোৱা আগে কাৰো মগজুত;
ললোঁ সাৰোগত কৰি যুক্তি ৰূপহীৰ।
কালিল’ই ৰভা সাজি ৰাজ নগৰত
ৰসিকা নৰ্ত্তকী আনি চাৰি-পাঁচজনী
