পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/২৫

১৭

দ্বিতীয় সৰ্গ

মনসিন্ধু, চিত্ৰসেন গন্ধিয়া ফুকন,
হলিৰাম, কৃষ্ণদাস ভাণ্ডাৰী বৰুৱা,
ধনাই, মনাই, বগাদমৰা প্ৰভৃতি।
 প্ৰথমতে সকলোটি ৰ’ল থৰ লাগি
ঘন ঘন উশাহেৰে বায়ু কঁপোৱাই,
চকু-চোৱাচুই কৰি ইজনে সিজনে।
এনেতে উদ্বেগময়ী ভাঙি নীৰৱতা,
সৎৰামে ভাঙিলে ঠেক আলোচ্য কথাৰ,—
“উপস্থিত বন্ধুগণ! দুৰ্দ্দশা দেশৰ
সুবিদিত সকলোৰে; কি ক’ম দুনাই!
আজিৰ আহোম-ৰাজ্য সত্ৰ বৈষ্ণৱৰ,
নৃপতি বিগ্ৰহ মাথো সিংহ-থাপনাত;
অধিকাৰ পূৰ্ণানন্দ কৰ্ত্তা সৰ্ব্বময়,
ৰজা-প্ৰজা ত্ৰস্তমান চকুৰ ঠাৰত।
বিষয়াসকল বশ প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ-
মন্ত্ৰীৰ প্ৰসন্ন দৃষ্টি লাভৰ কাৰণে
বিবেককো দিয়ে বলি, নামানে ৰজাক।
ৰাজমাৱো তলে তলে মন্ত্ৰীৰ দলত।
নাই অজি স্বাধীনতা স্বৰ্গদেৱতাৰ
উঠে, বহে পূৰ্ণানন্দ মন্ত্ৰীৰ কথাত,—
কাঠৰ পুতলা যেন চেতনাবিহীন।
নিজৰ চকুৰে দেখি দুৰ্দ্দশা ৰজাৰ,
শুণি নিতে হিয়াভগা কৰুণ কাহিনী,
দহিছে অন্তৰ মোৰ জ্বলি তুষানল।