পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/২১

১৩

প্ৰথম সৰ্গ

কিয় চলে ৰাজকাৰ্য্য অজ্ঞাতে ৰজাৰ?
কিয় মোৰ স্বাধীনতা নাই শাসনত?
নালাগে অধিক কথা, কাৰ আদেশত
পশিল আপুনি এই অন্তেষপুৰত?”
 পূৰ্ণানন্দে ক'লে,-“মই অহা নাই নিজে;
ৰাখিছোঁ মাথোন ৰাজমাতৃৰ আহ্বান
গুৰুতৰ ৰাজনীতি-সংক্ৰান্ত কথাত।”
 বিদ্ৰূপভঙ্গীৰে,পুনু সুধিলে ৰজাই,
“পাটত থাকোঁতে ৰজা, গোপন কক্ষত
ৰাজনীতি চৰ্চ্চা কৰে নাৰীৰ লগত।
পাৰোঁ নে জানিব তাৰ গুপুত কাৰণ?”
 পূৰ্ণানন্দে ক'লে,-“তাৰ প্ৰধান কাৰণ,-
নাই স্বৰ্গদেৱতাৰ ৰাজনীতি-জ্ঞান,
আছে মাত্ৰ অন্তৰত বিলাস-বাসনা।
ৰাজমাও বিনে নাই গুৰু সমস্যাত।
লবল’ই পৰামৰ্শ শাসন কাৰ্য্যত
আন কোনো যোগ্যজন যোগ্য বিশ্বাসৰ।
অনিয়ম কিবা যদি ঘটিছে কাৰ্য্যত,
একমাত্ৰ ৰজা-ৰাজ্য ৰক্ষাৰ কাৰণে;
বিন্দুমাত্ৰ নাই তাত কালিমা স্বাৰ্থৰ।”
  চন্দ্ৰকান্তে গুনি ক'লে কঠা মাতেৰে
“মিছা যুক্তি, মিছা তৰ্ক নোখোজোঁ শুনিব।
দুটি মাত্ৰ আছে পথ মুক্ত সন্মুখত,-
হয় মোক স্বাধীনতা দিয়ক ৰজাৰ,