এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮২
অসম-সন্ধ্যা
“নাই আজি ধন-জন, নাই সিংহাসন,
আজি মই দীন, হীন, মৰ্য্যাদা-বিহীন;
নহ’ল, নহ’ব আৰু সঙ্কল্প সাধন,
নাহিব অতীত ঘূৰি, নাহিব সুদিন।
“অন্তৰত বিপ্লৱৰ ঘাত-প্ৰতিঘাতে
ধৈৰ্য্যৰ বন্ধন ছিঙি, তোলে হাহাকাৰ;
জীৱন-মৰণে যুঁজে প্ৰতি পলকতে,
অগোচৰ লক্ষ্য-স্থল জীৱন-যাত্ৰাৰ।
“আত্ম সম্মানৰ আলো কৰিলোঁ নিৰ্ব্বাণ,
নাৰাখোঁ দুৰ্ব্বল অসি দুৰ্ব্বল হাতত।
শত্ৰুৰ হাতত কৰি আত্মসমৰ্পণ,
ল’ম ৰাজ্য, মৃত্যু, শাস্তি, যি মিলে ভাগ্যত।
অন্তহীন ভাবনাত উদ্ভ্ৰান্ত ৰজাই
কৰিলে সঙ্কল্প স্থিৰ ধৰা দিবল’ই;
অভিমান, অহঙ্কাৰ জোকাৰি পেলাই,
উজাই কৰিলে যাত্ৰা ৰাজধানীল’ই।
বলেৰে দমাই তেজ বিদ্ৰোহী আত্মাৰ,
হ’ল ৰজা উপস্থিত শত্ৰু-শিবিৰত;
হৰ্ষত আপ্লুত প্ৰাণ হ’ল বন্দুলাৰ,
আপুনি কেশৰী দেখি আৱদ্ধ পাশত।
