পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৯

১১

প্ৰথম সৰ্গ

“এয়েই কৰ্ত্তব্য যদি প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ,
এয়েই চৰিত্ৰ যদি ৰাজ-জননীৰ
কলঙ্কৰ কালিমাৰে হ'ই কলুষিত
অচিৰে নুমাব নাম আহোম বংশৰ।
চকুৰ আগত মোৰ এনে ব্যভিচাৰ,
অসহ্য! অসহ্য অতি! কৰিম বিচাৰ,
ৰজা মই। পূৰ্ণানন্দ। এই পৰাচিত।”
 ক্ষিপ্ৰবেগে স্বৰ্গদেৱে কথাৰ লগতে
চোঁচা ল’লে মন্ত্ৰীল’ই তুলি হেংদান।
ভয় খাই আগ ভেটি ক'লে ৰাজমাৱে,—
“ক্ষান্ত হোৱাঁ পুত্ৰ মোৰ! নুবুজি উদ্দেশ্য,
হঠাৎ উতলি কিয় কৰা মহা ভুল?
কোনোবা শত্ৰুৱে নিজ স্বাৰ্থৰ কাৰণে
বিকৃত ব্যাখ্যাৰে কৰি বিকৃত মস্তক,
মিত্ৰভাৱে অমঙ্গল চিন্তিছে তোমাৰ।
তাতে তুমি ভোল গ’ই তথ্য নিবিচাৰি,
অনৰ্থক বিপদৰ কৰিছা আহ্বান।
যোৱা তুমি, স্থিৰ হোৱাঁ, জিৰোৱাঁ ক্ষন্তেক,
জানিবা যেতিয়া তুমি সকলো ঘটনা,
বুজিবা নিজৰ ভুল, পাবা নিজে লাজ,
দগ্ধ হ’বা অনুশোচনাত। পত্ৰ হ'ই,
নোৱাৰা নে মাতৃ-বাক্য কৰিব বিশ্বাস?”
 নামানি মাতৃৰ বাধা, নামানি প্ৰবোধ,
বিজুলী-সঞ্চাৰে ৰজা গ'ল আগুৱাই।