এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৮১
দ্বাবিংশ সৰ্গ
“বৰ্ব্বৰে নিষ্ঠুৰ হাতে হৰি আভৰণ,
কৰিলে শ্মশান ভূমি সোণৰ অসম;
নোৱাৰিলেঁ ৰজা হ’ই কৰিব বাৰণ,
ঢুকাল বাহুৰ বল, শুকাল উদ্যম।
“শেষৰ সম্বল শেষ , নাই, একো নাই,
পৰিণত ব্যৰ্থতাত সোণালী সপোন;
কঠোৰ বাস্তবে কয় ল’ই নগ্ন কায়,–
এযে শেষ, মাৰ গ’ল গৌৰৱৰ জোন।
“মাতিছিলে তিলোৱাই ৰাজ্য লবল’ই,
নগলোঁ নকৰোঁ বুলি হীনতা স্বীকাৰ।
ভাবিছিলোঁ সমৰত লভিম বিজয়,
কৰিম বংশৰ লুপ্ত গৌৰৱ উদ্ধাৰ।
“নোৱাৰিলোঁ; হেৰুৱালোঁ সৰ্ব্বস্ব নিজৰ;
বাকী মাত্ৰ গ্লানিময় বিষাক্ত জীৱন।
আৰু তো উপায় নাই ৰাজ্য উদ্ধাৰৰ,
কিবা লাভ প্ৰবাসত কৰিলে ক্ৰন্দন!
“শত্ৰুৰ হাতত দেশ, প্ৰজা পৰ-দাস,
পথৰ ভিক্ষুক মই, পৰাশ্ৰিত প্ৰাণ;
লুপ্ত আজি সমাধিত উচ্চ অভিলাষ,
ক’ত মোৰ অহঙ্কাৰ! ক’ত অভিমান!
