এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৮০
অসম-সন্ধ্যা
যি থাকিল অৱশেষ চৌপাশে পলাল।
আৰু তো উপায় নাই! কিহেৰে যুঁজিব!
নাই সৈন্য, নাই অস্ত্ৰ, যুদ্ধৰ সম্বল,
কি আছে ৰক্ষাৰ পথ পলায়ন বিনে!
ব্যৰ্থ দেখি শেষ চেষ্টা হতাশ ৰজাই
এৰিলে সমৰ-ক্ষেত্ৰ মৰ্ম্মব্যথা ল’ই।
যুদ্ধ জিনি বন্দুলাই ল’ই ৰাজ্যভাৰ,
শেষ ৰশ্মি অসমৰ কৰিলে নিৰ্ব্বাণ;
মানৰ একাধিপত্য হ’ল বিঘোষিত।
দ্বাবিংশ সৰ্গ।
যুদ্ধক্ষেত্ৰ এৰি গ’ই, হ’ই ম্ৰিয়মান,
অকলে নিৰলে বহি ভাবিলে ৰজাই,–
“সকলে নিঃশেষ হ’ল, গ’ল ধন-মান;
ঘূৰাবৰ শক্তি আৰু নাহিব দুনাই।
“অতীত-ভবিষ্য জুৰি প্ৰগাঢ় তিমিৰ,
বৰ্ত্তমান প্ৰজ্জ্বলিত হুতাশন-শিখা;
জ্বলি যায় পৰশত সমস্ত শৰীৰ,
জ্বলি উঠে ললাটত কলঙ্কৰ ৰেখা।
