এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৯
একবিংশ সৰ্গ
চন্দ্ৰকান্ত নৃপতিক কৰি পৰাভূত
লবল’ই অসমৰ শাসনৰ ভাৰ।
আদেশ শিৰত ল’ই ধৰি দ্ৰুতগতি
অতিক্ৰমি বাধাহীন পৰিচিত পথ,
লাগিল বন্দুলা লগ প্ৰণষ্ট সেনাৰ।
নাছিল স্বপ্নতো ভবা স্বৰ্গদেৱতাই
সংহাৰ কৰিব বুলি প্ৰস্তাবনাতেই
বিজয়ৰ মহোৎসৱ ৰণৰ তাণ্ডৱে।
হঠাতে ৰণৰ গতি দেখি প্ৰতিকূল
হতাশাৰ হেন্দোলনি উঠিল হিয়াত।
বন্দুলাৰ মানসেনা সাগৰ সঙ্কাশ,
নহয় তুলনা তাৰ সেনাৰে ৰজাৰ।
তথাপি কৰিলে যুদ্ধ অমিত বিক্ৰমে
প্ৰাণৰ মমতা এৰি হতাশ ৰজাই
কৰিলে প্ৰলয় সৃষ্টি শক্ৰৰ দলত।
কিন্তু হায়! নাই! নাই! আৰু আশা নাই।
ঢুকাল ৰজাৰ খাৰ, ঢুকাল বাৰুদ,
কিহেৰে যুঁজিব আৰু প্ৰবল শত্ৰুৰে
শ্ৰান্ত ক্লান্ত অৱশিষ্ট নিৰস্ত্ৰ সেনাই।
দেখি মানে ধমাধম মাৰিলে হিল’ই;
শব্দ হ’ল ধূম্ ধূম্ গুড়ুম্, গুড়ুম্।
লগে লগে চন্দ্ৰকান্তসিংহৰ সেনাৰ
কাৰো বা ভাগিল মূৰ, কাৰো হাত-ভৰি ,
কোনো হ’ই প্ৰাণহীন পৰিল বাগৰি;
