পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৮৬

১৭৮

অসম-সন্ধ্যা

বোৱালে তেজৰ ন’ই সমৰ-ভূমিত।
শত্ৰুৰ প্ৰচণ্ড গতি নোৱাৰি ৰুধিব,
সাক্ষাৎ কৃতান্ত দেখি চকুৰ আগত,
হুঁহকিল মান-সেনা প্ৰাণৰ ভয়ত।
ক’লে দেখি স্বৰ্গদেৱে নিজৰ সেনাক,—
“আগ বাঢ়াঁ, যুদ্ধ কৰাঁ, কৰাঁ শত্ৰুক্ষয়,
ধ্বংস হোক, ধ্বংসকাৰী পিশাচৰ দল।”
দুগুণ উৎসাহ ল’ই অসমৰ সেনা
আগুৱালে, বধি নিলে পলৰীয়া মান।
বিজয়ৰ জয়ধ্বনি উঠিল সঘনে,—
“অসমৰ জয়, জয় স্বৰ্গদেৱতাৰ।”
কিন্তু ই কি আচৰিত! স্বপ্ন নে দিঠক!
অকস্মাৎ সম্মুখত বিৰাট বাহিনী
পৰাজিত ছিন্ন-ভিন্ন শত্ৰুৰ দলত।
হঠাৎ ঘূৰিল মুখ বিমুখ সেনাৰ,
মহোল্লাসে জয়ধ্বনি কৰি বাৰংবাৰ,
আক্ৰমিলে চন্দ্ৰকান্তসিংহৰ সেনাক।
বিজয়ী ৰজাৰ মুখ গ’ল ক’লা পৰি।
 শুনি ৰণ-আয়োজন স্বৰ্গদেৱতাৰ,
আশঙ্কাত কি জামিবা ঘটে বিপৰ্য্যয়,
দিছিল বাতৰি তাৰ ব্ৰহ্মৰাজল’ই
অবিলম্বে তিলোৱাই বিচাৰি সহায়।
বাৰ্ত্তা পাই ব্ৰহ্মৰাজে দিছে পঠিয়াই
মিঙ্গিমাহা বন্দুলাক বিপুল সেনাৰে,