এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৬
অসম-সন্ধ্যা
ৰাখিছোঁ পলাই প্ৰাণ পৰৰ ৰাজ্যত।
ধিক্ মোৰ জীৱনত! মৰণ মঙ্গল!
দেহৰ দুঃসহ ভাৰ দিন-ৰাতি ব’ই,
কিমান সহিম আৰু নৰক-যন্ত্ৰণা!
চকুৰ আগত দেখোঁ আউলী-বাউলী,
দীনা-হীনা, নিৰাশ্ৰয়া, কুৰূপা, কুবেশা
কান্দিছে জননী মোৰ ঢালি অশ্ৰুধাৰা;
দেখি হিয়া ভাগি যায় শত খণ্ড হ’ই।
ইমানতে বহি আৰু পাৰিনে থাকিব।
নহয়, নোৱাৰোঁ৷ দূৰ হ ভীৰুতা মোৰ।
দূৰ হ দেহৰ ক্লান্তি, বিষাদ মনৰ!
নাচি উঠ সিৰে সিৰে তপত শোণিত
সৌমাৰ-বিজয়ী সেই বীৰ চুকাফাৰ;
সাজু হ দুবাহু মোৰ শেষ বাৰল’ই।
পাৰিলে ইবাৰে ৰাজ্য কৰিম উদ্ধাৰ,
নোৱাৰিলে তুচ্ছ প্ৰাণ দিম বিসৰ্জ্জন।”
ইদৰে সঙ্কল্প স্থিৰ কৰি স্বৰ্গদেৱে,
অদম্য সাহস ল’ই, অসীম ধৈৰ্য্যেৰে,
কৰিলে সংগ্ৰহ দেশ-বিদেশৰ পৰা
মনোমত এটি দল শিক্ষিত সৈন্যৰ।
যি আছিল ধন-ৰত্ন ৰজাৰ হাতত
সকলো নিঃশেষ কৰি, কৰিলে যোগাৰ
বন্দুক, বাৰুদ, ধনু—যুদ্ধৰ সম্বল।
পূৰ্ণ কৰি আয়োজন, ল’ই দল বল,
