পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৮১

১৭৩

বিংশ সৰ্গ

---

অত্যাচাৰ দেখি এনে নৃশংস মানৰ
নিজৰো বিপন্ন জানি ধন-মান-প্ৰাণ,
আঁতৰিল যোত্ৰবান এৰি জন্মভূমি।
ল’লে ঠাই যোত্ৰহীনে পৰ্ব্বতে-গহ্বৰে
শ্বাপদ-সঙ্কুল কিম্বা অটব্য বনত।
কিন্তু হায়! ইমানতে নাই পৰিত্ৰাণ!
কেতিয়াবা বধে মানে বিচাৰি বিচাৰি;
কেতিয়াবা হয় খাদ্য বাঘ-ভালুকৰ।
ভোকত কান্দিলে শিশু শুনে বুলি মানে
হাবিতে মুখত সোপা দিয়ে জননীয়ে,
নাপাই গালিত তত সঙ্গীসকলৰ;
ফলত শিশুৰ হয় অকাল মৰণ।
 পলাল যেতিয়া লোক এৰি ঘৰ-বাৰী,
সম্পত্তি থাকিল পৰি নৰ’ল ৰখীয়া।
ঘৰৰ আহিলা-পাতি, ধানৰ ভঁৰাল,
গৰু-ম'হ, হাঁহ-পাৰ, বন্ধন বিহীন।
দেখি জনহীন গৃহ, খানি-কুৰি মানে,
লুটিলে যিমান পাৰে দ্ৰব্য মূল্যবান;
যি থাকিল এৰি গল অগনি জ্বলাই।
গৰু-ম'হ যত পালে বধিলে, সকলো,
যিমান পাৰিলে খালে হেপাহ পূৰাই;
যি থাকিল খালে পাই শিয়ালে-শগুণে।
দেশ জুৰি উঠে মাত্ৰ একে কলৰৱ-
“মান! মান! পলা। পলা! ধৰিলে। ধৰিলে।”