এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭১
বিংশ সৰ্গ
ইয়াৰ বাহিৰে মানে পালে যাকে য’তে,
নেৰিলে শুদাই কাকো, কৰি অত্যাচাৰ,
প্ৰাণ ল’লে বৰ্ব্বৰৰ বৰ্ব্বৰ ৰীতিৰে।
ক'ৰবাত ধৰি আনি নিৰীহ প্ৰজাক
বান্ধি ল’ই শাস্তি কৰে যত পাৰে মানে,—
কোবত তেজৰ ধাৰ বয় কোকানলে,
যন্ত্ৰণাত ডেও পাৰি কৰে ছটফট,
চিঞৰত বতাহৰো বুকু ফাটি যায়;
নগলে তথাপি হিয়া পাষাণ মানৰ।
মাৰত যেতিয়া হয় অৱশ শৰীৰ,
মৰে মাত, বিনাবৰো নাথাকে শকতি
তেতিয়া পেলাই কাটি কৰি দুডোখৰ;
নাচে উৰ্দ্ধবাহু হ’ই, হাঁহে আনন্দত।
মাকৰ বুকুৰ পৰা কোমল কেচুৱা
কাঢ়ি আনি শূন্যল’ই দিয়ে দলিয়াই
ধৰে পাতি তৰোৱাল পৰোঁতে তলত।
কেতিয়াবা দুয়ো ভৰি ধৰি কেচুৱাৰ,
শিলত আফালি মূৰ কৰে চুণ-চাত,
নহলে ফৰ্ম্মুটি মাৰে আম পাৰোঁ বুলি;
—আমোদৰ খেলা ইও নৰপিশাচৰ।
কেতিয়াবা শ শ জন একেলগে ধৰি
হাতে হাতে শলা মাৰি কাণে-কাণে যুঁটি
দাং দিয়ে দুৱাৰত ঘৰত সুমাই।
তাৰ পিচে জোৰ ল’ই চ’উ দিশে বেঢ়ি
