পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৭৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

বিংশ সৰ্গ।

 যোগেশ্বৰ ৰজা হ’ই বহিছে পাটত
বহে যথা অভিনেতা নাট-মন্দিৰত।
ৰাজনীতি-জ্ঞানহীন, কল্পনাবিহীন;
সূচক তিলোৱা বিনে নোলায় বচন।
এদিন তিলোৱা আহি ক'লে,-“স্বৰ্গদেৱ,
ৰজাৰ ভঁৰাল শূন্য, নাই কপৰ্দ্দক,
নচলে শাসন ধন নহ'লে হাতত।
ৰজাৰ নহয় ৰাজ্য ৰক্ষক মাথোন,
শাসনৰ ব্যয়ভাৰপ্ৰজাৰ মূৰত।
বৰ্ত্তমান দুৰ্দ্দিনত নিজে আগ বাঢ়ি
উচিত সাহায্য যচা সকলো প্ৰজাৰ
ৰাজ্যৰ লগতে নিজ মঙ্গলৰ হেতু।
সিকাৰণে স্বৰ্গদেৱে দিয়ক আদেশ,
তোলোঁ আমি বৰঙ্গণি প্ৰতি ঘৰে ঘৰে
প্ৰজাৰ অৱস্থা বুজি সমগ্ৰ দেশতে।”
 কি কৰিব যোগেশ্বৰে! বুজে অন্তৰত-
তিলোৱাৰ অনুৰোধ প্ৰকৃত আদেশ,
নামানিবল’ই নাই শকতি ৰজাৰ।
কথাও তো সঁচা। ৰাজ্য চলাব কি দৰে
শুদাহাতে, নুলিয়ালে নতুন উপায়