পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৭৫

১৬৭

ঊনবিংশ সৰ্গ

---

প্ৰতাৰক, শঠ, ম্লেচ্ছ শত্ৰুৰ হাতত;
স্থিৰ হোক লাভালাভ সমৰ ক্ষেত্ৰত।”
 শুনি কলে কটকীয়ে,—“পালোঁ বৰ দুখ;
পাব শোক মৰ্ম্মান্তিক ব্ৰহ্ম নৃপতিয়ে
শুনিব যেতিয়া এই বিৰোধৰ কথা।
সিকাৰণে সানুনয়ে জনাওঁ পুনৰ,—
নহওঁ অমিত্ৰ আমি, ভৃত্য ভূপতিৰ,
নাই কোনো শত্ৰুভাব, কৰক বিশ্বাস।”
উত্তেজিত স্বৰ্গদেৱে ক'লে পুনৰ্ব্বাৰ,–
“বিষাল ভুজঙ্গে দংশি নিৰুধি নিঃশ্বাস
কয় পুনু মিত্ৰ মই, নেৰিবা বিশ্বাস,
আনিছোঁ মূৰত মণি প্ৰীতি-উপহাৰ!
হাঁহি উঠে! যোৱাঁ তুমি, নক’বা দুনাই।”
 ক’ই গল কটকীয়ে,—“মাগিলোঁ বিদায়।
যদিও নিষ্ফল দৌত্য, প্ৰাৰ্থনা বিফল,
কৰিলো কৰ্ত্তৱ্য মোৰ শক্তি অনুসৰি।
সকলো বুজিলে ভুল স্বৰ্গদেৱতাই।
হ’ব তাৰ পৰিণাম দুয়ো ৰাজ্যল’ই
অশুভ, নৰ’ব পথ শুভ মিলনৰ;
নোৱাৰিব তাৰ বাবে দূষিব আমাক।”
 কটকী উলটি গ’ল হ’ই ব্যৰ্থকাম।
কলিবৰে আগ বাঢ়ি ভেটিলে মানক;
হ’ল যুদ্ধ ঘোৰতৰ-ব্যাপি দীৰ্ঘকাল।
অসম সাহেৰে যুঁজি, কৰি প্ৰাণপণ,