এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৫
ঊনবিংশ সৰ্গ
নাপালে সাহায্য কাৰো, নাছিল প্ৰস্তুত
কোনো সৈন্য পতালৰ, নথকাত চিন
বিৰোধৰ। অকল’ই যুঁজিব কিমান!
তথাপিও নকৰিলে আত্ম-সমৰ্পণ;
প্ৰাণ থাকে মানে যুঁজি শত্ৰুৰ লগত
বীৰৰ যশস্যা থ’ই সমৰ-ভূমিত
তেজস্বী পতালে ল’লে অন্তিম শয়ন।
ততালিকে পতালৰ যত অনুচৰ
নুবুজি কৰ্ত্তব্য কিবা, হতবুদ্ধি হ’ই।
প্ৰাণৰ ভয়ত গ’ল চৌদিশে পলাই।
বাহৰত ৰ’ল পৰি বজ্ৰাহতা-প্ৰায়।
সহায়-সাৰথিহীনা পত্নী পতালৰ।
মানে দেখি স্ৰোতস্বিনী মৰুৰ মাজত,
প্ৰবল পিয়াহ ল’ই কৰিলে পৰশ;
বৰ্ব্বৰৰ আস্ফালন নোৱাৰি সহিব।
পঙ্কিল কঙ্কাল ৰ’ল জীৱন শুকাই।
চন্দ্ৰকান্তসিংহে পাই অতি নিদাৰুণ
শেল-সম পতালৰ হত্যাৰ বাতৰি,
শোচনীয় পৰিণাম নিজ অগ্ৰজাৰ,
কলিবৰ মন্ত্ৰী বুঢ়াগোহাঁইক মতাই,
আদেশিলে ততালিকে বিৰুদ্ধে মানৰ;
নিজে ৰ’ল সাজু হ’ই পলায়নল’ই।
এনেতে কটকী আহি পালে তিলোৱাৰ
সেৱা কৰি সবিনয়ে শুনালে ৰজাক,—
