পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৭১

১৬৩

ঊনবিংশ সৰ্গ

---

চালে স্নিগ্ধ শান্তিধাৰা বিমুগ্ধ প্ৰাণত।
সূৰুযে নমাই অনা বিচ্ছেদৰ জুই
পতাল-পতালপত্নী নৱ দম্পতীৰ
নুমুৱাই অন্ধকাৰে যুগ্ম বন্ধনত।
 ইদৰে নিৰ্ম্মিত দেখি অৰ্দ্ধেক প্ৰাচীৰ
বাঢ়িল দিনক দিনে কৰ্ম্মীৰ উদ্যম;
বিৰিঙিল পতালৰ সন্তোষৰ হাঁহি।
দেখা পালে নিলগত এনেতে এদিন
কাকতী ফৰিং যেন অগণন সেনা
সমাগত যোদ্ধ-বেশে উদ্দেশি অসম।
নুবুজি উদ্দেশ্য তাৰ, নাজানি কাৰণ,
পতালে কৰিলে শীঘ্ৰে সৈন্য সমাবেশ
কৰি ৰুদ্ধ মুক্ত পথ গড় প্ৰবেশৰ।
এনেতে জনালে আহি মান-কটকীয়ে,—
“আহিছে ব্ৰহ্মৰ পৰা তিনি সেনাপতি
মিঙ্গিমাহা, বজু ফায়া, সজাতি ফুকন,
ল’বল’ই চন্দ্ৰকান্ত সিংহৰ বাতৰি,
ল’ই ব্ৰহ্ম-নৃপতিৰ প্ৰীতি-উপহাৰ।
আশ্চৰ্য্য মানিলোঁ দেখি সৈন্য সমাবেশ।
মিত্ৰৰ লগত কিয় শত্ৰু-ব্যৱহাৰ?”
 পতালে গহীন ভাবে দিলে প্ৰত্যুত্তৰ,—
“নিদিলা আগতে কিয় বাতৰি ইয়াৰ?
আহিছা গোপনে, আমি কিদৰে বুজিম
শত্ৰু নে মিত্ৰৰ দল পূৰ্ব্বে সাক্ষাতৰ।