“স্বৰ্গদেৱ! মানসেনা আহিছে দুবাৰ,
বাট-পথ, গতি-গ্ৰোত্ৰ জানে অসমৰ;
তাতে পাই ধন-ৰত্ন, ৰূপহী গাভৰু,
নিশ্চয় নোৱাৰে তাৰ ভুলিব সোৱাদ;
মিলিলে সুযোগ কিবা আহিব পুনৰ।
মানৰ একেটি মাত্ৰ পৰিচিত পথ,
ৰাখোঁ যদি ৰুদ্ধ কৰি, লুব্ধ শত্ৰুদল
নোৱাৰিব বিনা যুদ্ধে পশিব অসম।
সিহেতু প্ৰস্তাব মোৰ,—দীঘলী ঘাটত
মৰা হোক এটি গড় দুৰ্ভেদ্য শত্ৰুৰ;
দূৰ হোক ভবিষ্যৎ আশঙ্কাৰ বীজ।
সাৰুৱা প্ৰস্তাৱ বুলি মানিলে ৰজাই;
পতালক ক'লে,-“তুমি মনিছা সঠিক
আগন্তুক ভবিষ্যৎ, ভাবী অভিযান।
জন্মিছে প্ৰত্যয় মোৰ, মিত্ৰৰূপে আহি
বুজি ল’ই ধন-জন-সম্পদ দেশৰ,
শত্ৰুৰ শাণিত অস্ত্ৰ তুলিব এদিন।
স্বভাৱতে ম্লেচ্ছ জাতি, নাই ধৰ্ম্মজ্ঞান,
দেখি গৃহ-বিবাদৰ সোণালী সুযোগ
কোনোবা এদিন ল’ব কাঢ়ি সিংহাসন;
ৰক্ষক বেশেৰে ল’ব স্থান ভক্ষকৰ।
সিহেতু সতৰ্ক থকা কৰ্ত্তব্য আমাৰ,
অতৰ্কিত বিপদৰ সমাগমল’ই।
কৰিলোঁ গ্ৰহণ মই প্ৰস্তাৱ তোমাৰ,
১১
