এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬০
অসম-সন্ধ্যা
কিন্তু তাতো নুনুমাল কামনাৰ জুই;
ভিতৰি থাকিল জ্বলি তূষানল প্ৰায়,
আন্ধাৰত ইন্ধনৰ বিচাৰি সন্ধান।
দেখা পাই পতালৰ সুগঠিত দেহ
সাহ, বল, পৰাক্ৰম, নৱীন যৌৱন,
লভি দৃষ্টি বিনিময় হবিৰ পৰশ;
হুতাহৰ হুতাশনে প্ৰসাৰিলে শিখা;
পতাল-পতঙ্গ উৰি পৰিল বুকুত।
ভগিনীৰ দুৰ্নামত হ’ই হতমান;
নাপাই বিচাৰি তাৰ অন্য প্ৰতীকাৰ,
স্বৰ্গদেৱে পতালৰ বঢ়ালে সম্মান
পদৰ মৰ্য্যাদা যাচি বৰবৰুৱাৰ।
কৰি লাভ উচ্চ পদ, ৰজাৰ ভগিনী,
নতুন প্ৰেৰণা পাই নৱ জীৱনৰ,
পতাল তৎপৰ হ’ল নিজ কৰ্ত্তৱ্যত,
আৰ্জ্জিব লাগিব বুলি যোগ্যতা পদৰ।
দুবাৰো সলাই স্বামী মাজু আইদেৱে
নাছিল গুচাব পৰা প্ৰাণৰ পিয়াহ;
এইবাৰ পূৰ্ণ হ’ল মনৰ কামনা।
স্নান কৰি প্ৰণয়ৰ শীতল সুঁতিত,
শান্তিৰ অমিয়া-ধাৰা কৰি নিতে পান,
ৰ’ল দুয়ো বন্দী হ’ই দুয়োৰে প্ৰেমত।
ইদৰে শান্তিৰে গ’ল দুবছৰমান।
এনেতে এদিন ক’লে পতালে ৰজাক,–
