এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৫০
অসম-সন্ধ্যা
মৰঙ্গিখোৱাৰ সেনা হ’ল সম্মুখীন;
লাগিল তুমুল ৰণ উভয় দলৰ।
প্ৰলয়-মেঘৰ দৰে হিলৈৰ গৰ্জ্জন,
সৈনিকৰ ধৰ-মাৰ, বিকট চীৎকাৰ,
আহতৰ আৰ্ত্তনাদ, সঙ্ঘৰ্ষ অস্ত্ৰৰ,
—সকলো একত্ৰে মিলি কৰিলে সঘনে
বিকম্পিত বনভূমি, আকাশ মণ্ডল।
বহুকাল আক্ৰমণ চলিল সমানে,
হ’ল বহু হতাহত উভয় দলৰ,
তথাপি নহ’ল কাৰো জয়-পৰাজয়।
এনেতে মুংকাং নামে মানৰ নায়ক।
আহিল সসৈন্যে খেদি দেখাই বিক্ৰম,
হুহঁকিল ভীত হ’ই অসমৰ সেনা।
চুবাদাৰ ৰঘুবৰে নোৱাৰি সহিব,
অকলে সোমাল গ’ই শত্ৰুৰ মাজত।
ঘোৰাৰ পিঠিত উঠি বিজুলী-বেগেৰে,
ধ্বংসি নিলে শত্ৰু-সেনা তীক্ষ্ণ খাণ্ডা ধৰি।
তাকে দেখি মুংকাং হ’ই সম্মুখীন,
মাৰিলে সুতীক্ষ্ণ শেল ৰঘুবৰল’ই;
ৰঘুবৰে দক্ষতাৰে এৰাই আঘাত,
একে ঘাপে মূৰ তাৰ পেলালে মাটিত।
প্ৰশংসিলে শত্ৰু-মিত্ৰ সকলোৱে দেখি৷
বধ কৰি সেনাপতি ল’ই নাম-যশ,
ভেদ কৰি ৰঘুবৰে ব্যুহ বিপক্ষৰ,
