এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪৭
সপ্তদশ সৰ্গ
বদনৰ শত্ৰু কাকো নথ’বা জীয়াই।
নাৰাখিবা বিদ্ৰোহৰ ফিৰিঙ্গতি-লেশ।
যেতিয়া দেখিবা লুপ্ত অশান্তিৰ চিন,
নিৰাপদ ভবিষ্যৎ ৰজাৰ, ৰাজ্যব,
এৰিব অসম থ’ই ৰজাৰ লগত
সমৰ-নিপুণ চাই সহস্ৰ সৈনিক
পুনৰ বিঘিনি যাতে নঘটে হঠাৎ।”
নামৰূপবাসী এক ভূঞাৰ পোৱালি
মোমাই বৰুৱা নামে মহাবলশালী।
সম্পৰ্কত চন্দ্ৰকান্তসিংহৰ মাতুল
গ’ইছিল পূৰ্ণানন্দ মন্ত্ৰীৰ কথাত
উদ্ধাৰ কৰিব বুলি বুদ্ধি-চাতুৰ্য্যেৰে
চিংফৌৰ ৰাজ্যত বন্দী অসমীয়া প্ৰজা।
পাইছিল প্ৰতিশ্ৰুতি কৃতকাৰ্য্য হ'লে
পাব তেওঁ নামৰূপ শাসনৰ ভাৰ।
মোমায়ে খটালে নীতি পাৰিলে যিমান,
একোতে উদ্দেশ্য কিন্তু নহ’ল সফল;
লাজ পাই, কৰি ভয় পূৰ্ণানন্দল’ই,
নাহিল উলটি; গ'ল ব্ৰহ্মদেশল’ই।
ব্ৰহ্মত বিষয় ল’ই সৈন্যবাহিনীত,
দেখুৱাই বল-বীৰ্য-বুদ্ধি পৰাক্ৰম,
সীমান্তত কৰি এক বিদ্ৰোহ দমন,
পালে বাব সিস্থানৰে শাসনকৰ্ত্তাৰ।
হ’ইছিল শাসনতে মুগ্ধ ব্ৰহ্মৰাজ।
