এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪৪
অসম-সন্ধ্যা
বন্দী আজি চন্দ্ৰকান্ত নিজ নগৰত।
নিয়তিৰ পৰিহাস! ভ্ৰূকুটি কালৰ!
নিৰ্ব্বাক নিশ্চল হই ৰ'ল নৰপতি।
বন্দী নৃপতিক দেখি ভাবিলে বজ্ৰই,
থাকিলে শত্ৰুৰ শেষ, থাকিব বিপদ,
দেশদ্ৰোহী বুলি কৰি দণ্ড প্ৰাণান্তক
মৰা ভাল ভবিষ্যৎ শত্ৰুতাৰ বীজ।
সেইমতে অনুৰোধ জনালে মন্ত্ৰীক।
নাৰখিলে, ৰুচিনাথে, কৰিলে আদেশ
নিবল’ই নৃপতিক স্থানান্তৰল’ই,
পাৰ কৰি ভোগদ’ই চেৰাই দিচ’ই
তৰাতলী নামে এক বনভূমিল’ই।
চন্দ্ৰকান্ত বন্দী আজি, নহয় নৃপতি।
নাই বেশ, নাই ভূষা, নাই হেংদান,
মুক্ত শিৰ, কৰ্ণহীন, বিকৃত বদন,
পদব্ৰজে নিয়ে বেঢ়ি ৰক্ষী সেনাদলে
ঠিক যেন অপৰাধী বধ্যভূমিল’ই।
হ’ল ৰাজ-সহচৰী ৰজাৰ কুঁৱৰী,
ৰাজমাও কান্দি গ'ল ৰজাৰ পিচত।
মাতৃৰ বিলাপ শুনি ক'লে স্বৰ্গদেৱে,
“আৰ্জ্জিছা যেতিয়া ফল লাগিব ভুঞ্জিব,
মিঠা হোক, তিতা হোক, হোক প্ৰাণান্তক।
কোন শত্ৰু, কোন মিত্ৰ, নকৰি বিচাৰ,
বদনক কৰি বধ, কৰিলা যি পাপ,
