আক্ৰমিলে ৰাজধানী বিনা কাৰণত।
পাৰি নে কথাত তাৰ কৰিব বিশ্বাস!
বুজিছোঁ ই ছল মাথোঁ বন্দী কৰিবৰ।
কৰক যি কৰে মই নলওঁ খোজ ,
নিদিওঁ আপুনি ধৰা শত্ৰুৰ হাতত।”
ইদৰে ৰজাই গুণি হ’ল অনিচ্ছুক
যাবল’ই অনুগ্ৰহ বিচাৰি জেতাৰ;
আপোন ইচ্ছাতে ল’লে বাছি নিৰ্বাসন।
তেতিয়া সমাজ পাতি সৰ্ব্বসম্মতিৰে
⸺কোনেবা বিৰুদ্ধে মাতে বলীৰ কথাত,⸺
ৰুচিনাথে ৰুচিমতে কৰি আভম্বৰ
বহুৱালে পুৰন্দৰ সিংহক পাটত।
পটেশ্বৰী হ’ল কন্যা মৰঙ্গীখোৱাৰ।
ৰুচিনাথ হল নিজে অমাত্য প্ৰধান;
গোপন মন্ত্ৰণাদাতা ৰ’ল বজ্ৰনাথ।
চন্দ্ৰকান্তসিংহ, নিজ ভাগ্যক ধিয়াই
ৰংপুৰ নগৰতে ৰ'ল নিৰ্ব্বাসিত
সিমানতো বজ্ৰনাথে নাপালে সন্তোষ;
ভাবিলে যদিহে ৰজা থাকে নিৰাপদে
কি জানিবা কেতিয়াবা আচৰে বিদ্ৰোহ।
কিজানিবা ৰাজ্যচুত হয় পুৰন্দৰ!
আছিল বজ্ৰৰ তাতে চন্দ্ৰকান্তল'ই
ব্যক্তিগত ঈৰ্ষা, হিংসা, আক্ৰোশ, বিদ্বেষ।
যদিও আছিল তেওঁ যোগ্য অধিকাৰী
