এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪০
অসম-সন্ধ্যা
কৰি লাভ সমৰ্থন সকলো প্ৰজাৰ,
অবাধে পশিল গ’ই দিচ’ই-কোঁঠত।
শুনি চন্দ্ৰকান্তসিংহে শত্ৰু-আগমন,
লুকু ডেকাফুকনক সমৰ্পিলে ভাৰ
শত্ৰুৰ হাতৰ পৰা নগৰ ৰক্ষাৰ।
নুবুজি কি হ’ব গতি আঁতৰিল নিজে,
ল’ই নিজ পৰিজন ৰংপুৰণই।
পৃষ্ঠভঙ্গ নৃপতিৰ শুনি ৰুচিনাথে,
পৰম আনন্দলাভ কৰিলে মনত।
হ’ব বুলি অনায়াসে সিদ্ধ অভিপ্ৰায় ,
নল’ই বিশ্ৰাম, ল’ই নিজ দল-বল,
আক্ৰমিলে বায়ুবেগে ৰজাৰ নগৰ।
বাজিল ৰণৰ বাদ্য, ৰক্ষী সেনাদল
লুকুৰ আদেশ মানি, হ’ল অগ্ৰসৰ
যাৰ যিবা অস্ত্ৰ ল’ই মেদিনী কঁপাই।
লাগিল তুমুল যুদ্ধ, হ’ল হতাহত
অগ্ৰবৰ্ত্তী সেনাদল, উভয় দলৰ।
এনেতে সসৈন্যে কৰি আত্মসমৰ্পণ,
লুকুৱে প্ৰস্তাব দিলে যুদ্ধবিৰতিৰ।
বিশ্বাসঘাতক লুকু! কৰি প্ৰতাৰণা,
—যোগ ৰাখি গুপ্তভাবে শক্ৰৰ লগত,
আঁতৰালে নৃপতিক নগৰৰ পৰা,
কঠোৰ দায়িত্ব ল’ই নগৰ ৰক্ষাৰ।
আছিল উদ্দেশ্য যাতে বিনা ৰক্তপাতে
