এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৩৭
ষোড়শ সৰ্গ
“নোৱাৰি কৰিব আৰু ৰজাক বিশ্বাস।
যি জন পিতৃয়ে মোৰ শৈশৱৰে পৰা
যান-বাহনতো তুলি নিজৰ কোলাত,
নিজ সন্তানৰ দৰে তুলিলে ৰজাক,
নিজেই দায়িত্ব ল’ই দিলে সিংহাসন,
ষড়যন্ত্ৰ সিজনৰ প্ৰাণ ল’বল’ই।
পাৰিলে কৰিব যেবে দুৰ্জ্জনেৰে মিলি,
নোৱাৰে কি প্ৰতাৰণা কৰিব ৰজাই!
বদন আমাৰ শত্ৰু, আমি বদনৰ,
আত্মীয় কুটুম্ব মোৰ ভস্মীভূত আজি
হিংসাগ্নিত বদনৰ, দেখিছে ৰজাই॥
তথাপি কিদৰে খোজে ৰাখিব মিতিৰ
এনে দুই শত্ৰুৰ মাজত! মিছা কথা!
নিমন্ত্ৰণ নৃপতিৰ ছলনা মাথোন; —
স্নেহৰ বান্ধেৰে খোজে পেলাব ফান্দত।
সম শত্ৰু চন্দ্ৰকান্ত, বদন ফুকন;
এজনকো নিৰাপদে নোৱাৰি এৰিব;
লাগিব লগেৰে হ’ব দুয়োৰে পতন।
বদনক বধি তাৰ তপত তেজেৰে
কৰিব লাগিব স্বৰ্গী পিতৃৰ তৰ্পণ ,
সিংহ আসনৰ পৰা নিৰ্ম্মম হাতেৰে
একেলগে চন্দ্ৰকান্ত সিংহক নমাই
থাপিব লাগিব তাত চাই মনোমত
সুযোগ্য কোঁৱৰৰ কোনো ৰাজ বঙহৰ।”
