এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৩৫
পঞ্চদশ সৰ্গ
ল’বই লাগিব তাক বিনা প্ৰতিবাদে,
পালিব লাগিব তাক আখৰে আখৰে;
পাবা তাৰ পুৰস্কাৰ বিপুল সম্পদ।
নহলে পুনৰ যদি কৰি পিচ ভৰি,
উলঙ্ঘা আদেশ মোৰ, মৰণ তোমাৰ।
ধীৰ ভাবে কোৱা ভাবি ল’বা কোন পথ।"
ভয়, লোভ, আশঙ্কাত হেৰুৱাই মোৰ
নেদেখি উপায় একো ক'লে ৰূপচিঙে,
“ললোঁৱেই বাৰু এই দায়িত্ব ভীষণ
সামান্য শিয়াল হ'ই সিংহ আক্ৰমণ।
কৰিম বিৰূপে? পুৰস্কাৰ ল’ব কোনে,
হেৰুৱাওঁ যদি মোৰ নিজৰে জীৱন?”
ক'লে বৰবৰুৱাই—“নকৰা সংশয়।
জানো মই অস্ত্ৰপাণি অবধ্য বদন,
জানো আৰু কোন বেলা থাকে অস্ত্ৰহীন।
ভয় নাই, যাম ময়ো লগতে তোমাৰ।”
আৰু তো উপায় নাই! বহু গুণি-গাধি
নিৰুপায় ৰূপাচঙে জনালে সম্মতি।
অযাচিতে সৈনিকক যাচি ধন্যবাদ,
ৰাজমাৱে বিৰিঙালে সন্তোষৰ হাঁহি।
পিচ দিনা শৌচাচাৰ সমাপি বদনে
লইছিল মাটি-পানী নিশ্চিন্ত মনে;
এনেতে জনালে সেৱা বৰবৰুৱাই।
আহি সম্মুখৰ ফালে সম্ভ্ৰম দেখাই।
