এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৩১
পঞ্চদশ সৰ্গ
নেৰে তেওঁ কদাচিতো বিৰি তৰোৱাল
শয়নে-সচিতে কিম্বা ভোজনে-ভ্ৰমণে।
শোচৰ বেলিকা মাত্ৰ এৰে এক্ষন্তক।
তেতিয়াও ওচৰতে থয় সোলোকাই
সযতনে সন্তৰ্পণে শৰাই ভৰাই,
পাৰে যাতে শুচি হৈয়ে পিন্ধিব পুনৰ।”
সুখী হ’ল ৰাজমাও শুনি বিবৰণ;
পিয়লীক ক'লে,-পালো পৰম সন্তোষ,
এতিয়াহে দুৰ্ভাবনা গুচিল মনৰ।”
ক’ই গ'ল পিয়লীয়ে যাবৰ বেলিকা,
“আপোন বুলিহে মই কলো আপোনাক,
চব যেন ফুট তাৰ কোনেও নাপায়।”
“নালাগে শিকাব মোক,”-ক'লে ৰাজমাৱে,
“নহওঁ নিঃকিন মই কৰ্ত্তব্য-জ্ঞানত।”
পিয়লী গ’লত ভাবি ক্ষন্তেক নিৰলে,
ৰাজমাৱে কৰি নিজ সঙ্কল্প ঠাৱৰ
ধনী বৰবৰুৱাক অনালে মতাই;
গোপনে বিবৰি ক'লে পিয়লীৰ কথা,
কৰিলে লগতে ব্যক্ত গুপ্ত অভিপ্ৰায়,⸺
"মাতিলোঁ তোমাক বৰবৰুৱা যিহেতু
কোৱাৰ আগতে তুমি বুজিছা নিশ্চয়।
জানা তুমি বদনক নকৰিলে বধ
প্ৰাণৰ হেৰোৱা শান্তি নাহিব দুনাই;
সিকাৰণে উলিওৱা শৌচৰ সময়
