পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১২৯

১২১

চতুৰ্দ্দশ সৰ্গ

ৰক্ষীহীন কৰি এৰি নিমাখিত প্ৰজা,
ঘৰ-বাৰী ধন-জন, অতুল বিভৱ।
প্ৰাণৰ নিমিত্তে যাম পলৰীয়া হ’ই।
কদাপি নোৱাৰে হ’ব, নক’ব দুনাই।
এনে কাপুৰুষ হ’ই নধৰোঁ জীৱন।
তাতক’ই মৃত্যু ভাল শত্ৰুৰ হাতত।”
 শুনি কথা ৰুচিনাথে গুনিলে মনত,—
আছিল বদন লিপ্ত ৰজাৰ লগত
সতৰামৰ চক্ৰান্তত বিৰুদ্ধে পিতাৰ।
এতিয়াও কিজানিবা একে মন্ত্ৰণাৰে
আহিছে বদন ল'ই মানৰ বাহিনী।
সিহেতু ৰজাৰ নাই মনত সংশয়,
নোখোজে আঁতৰি যাব এৰি ৰাজধানী!
যদি সেয়ে হয়, তেন্তে এই অভিযান
ৰজাৰ সপক্ষে, মাত্ৰ বিপক্ষে আমাৰ।
ভাবি তাকে চিনাথে ক'লে—“স্বৰ্গদেৱ।
জানে নিজে বদনৰ শত্ৰুতাৰ কথা
আজীৱন স্বৰ্গগত পিতাৰ লগত;
সিকাৰণে স্বৰ্গদেৱ হলেও অমত,
বাধ্য মই যাবল’ই গুৱাহাটীল’ই
অবিলম্বে ভ্ৰাতৃসহ এৰি ৰাজধানী।
সম্প্ৰতি শত্ৰুৰে আমি নোৱাৱোঁ যুঁজিব;
দিন পালে ক্ষণ পাম, পাম মনোবল,
শত্ৰুৰ সন্মুখ হ’ম ল’ই ৰণ-বল;