এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৭
এয়োদশ সৰ্গ
ঘনে ঘনে বাৰ্ত্তা ল’ই, কৰি ছটফট,
কৰচি কৰচি দাঁত কণ্টক শয্যাত
পৰি ৰ'ল পূৰ্ণানন্দ সৰ্প বিষহীন।
এদিন দুদিনক’ই আৰু সাত দিন
পাৰ হ’ল; উপশম নহ'ল ৰোগৰ।
বাঢ়িল বিকাৰ দিনে, হল শঙ্কান্বিত
আত্মীয়-স্বজন, ৰজা, বিষয়াসকল।
নাই ক্ষুধা, নাই তৃষ্ণা, নাই নিদ্ৰালেশ,
প্ৰলাপতো ৰাজনীতি, যুদ্ধৰ ব্যৱস্থা,
দেশদ্ৰোহী বদনৰ বিচাৰৰ কথা।
বিচাৰে সুস্থিৰ হ'লে ৰণৰ সংবাদ,
কৰ্ত্তব্যৰ নিৰ্দ্ধাৰণ কৰে বিষয়াৰ;
কঠোৰ আদেশ দিয়ে প্ৰতি জনে জনে
ৰ’বল’ই দিন-ৰাতি নিজ নিয়োগত
তৎপৰ, পাহৰি দুখ, ভাগৰ বিশ্ৰাম।
বিকাৰত একোবাৰ উঠে জঁপিয়াই
ভীষণ চীৎকাৰ কৰি, তুলি তৰোৱাল;⸺
“নৰাধম! এইবাৰ কল’ই সাৰিবি!
আজি তোৰ প্ৰায়শ্চিত্ত দেশদ্ৰোহিতাৰ।”
অৱস্থা বিষম দেখি বেজবৰুৱাই।
এৰা নাই দিন ৰাতি সন্নিধি শয্যাৰ।
সিদিনা কটকী আহি জনালে সংবাদ,⸺
“হাৰিল আমাৰ সেনা, পৰিল ৰণত;
বন্দী হ’ল সেনাপতি শত্ৰুৰ হাতত।
