সকলোৱে যথাসাধ্য কৰিছে যতন।
ৰাজমাৱে নিজ হাতে কৰিছে শুশ্ৰষা,
ঔষধ দিছেহি নিজে বেজবৰুৱাই।
ৰোগৰ লক্ষণ দেখি দিছে উপদেশ
ল’বল’ই নিৰুদ্বেগে সম্পূৰ্ণ বিশ্ৰাম।
কিন্তু তাক পূৰ্ণানন্দে শুনিও নুশুনে;
ৰাজ্য যে নচলে তেওঁ ৰ’লে বিশ্ৰামত।
যদিও অস্থিৰ দেহ ৰোগ-যন্ত্ৰণাত,
ডাঁৰৰ বাতৰি ডাঁৰে লইছে তথাপি;
কৰিছে ব্যৱস্থা যিবা পাটীৰে পৰাই।
এদিন কটকী আহি দিলেহি বাতৰি,⸺
“আহিছে বদন ল’ই অগণন সেনা
মানৰ দেশৰ পৰা, সীমা পাৰ হ’ই;
পাইছেহি ঘিলামৰা কৰি পয়োভৰ।”
বাৰ্ত্তা শুনি পূৰ্ণানন্দ গৰজি উঠিল,⸺
“কি! কি! পাপী কুলাঙ্গাৰ আহিছে বদন
আপোন ইচ্ছাতে চাপি মৃত্যু-মুখল’ই।
অতি শুভ বাৰ্ত্তা, শুনি প্ৰাণ পুলকিত!
কিন্তু হায়! বন্দী মই নৰিয়াপাটীত!
নোৱাৰিলোঁ যাব নিজে ৰণক্ষেত্ৰল’ই।
অতিকে দুৰ্ভাগ্য মোৰ, সৌভাগ্য শত্ৰুৰ।
আনা মাতি ৰাজখোৱা গগৈক বেগাই,
এই মুহূৰ্ত্ততে মোৰ আদেশ শুনাই।”
দূত-মুখে বাৰ্ত্তা পাই আহিল গগ’ই,
