এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৩
ত্ৰয়োদশ সৰ্গ
“আহিছে ব্ৰহ্মৰ পৰা সজ্জিত বাহিনী।
বুজা যায় আক্ৰমণ কৰিব অসম।
আগতে জাননী দিছে আমাৰ ৰজাক,
নাই বুলি শত্ৰুভাব চিংফৌৰ লগত;
লাগে হেনো অসমত প্ৰৱেশৰ পথ।
শুনা যায়, অসমৰ কোনোবা যোদ্ধাই
লইছে নেতৃত্ব এই মানবাহিনীৰ।
যদিও চিংফৌৰ সন্ধি ব্ৰহ্মৰ লগত,
তথাপিও কৰি ভয় আমাৰ ৰজাই
গোপনে জাননী দিছে ডাঙৰীয়াল’ই।
ন’উ হওঁতেই পাৰ সীমাৰ পৰ্ব্বত
দিয়ে যদি বাধা ল’ই এটি সেনাদল,
সাধ্য নাই—বাঢ়ে আগ, প্ৰবেশে অসম;
নাথাকিব বিপক্ষৰ—ছিন্ন-ভিন্ন হ’ই—
পলায়ন বিনে অন্য ৰক্ষাৰ উপায়।
যদিহে আদেশ দিয়ে শত্ৰু ভেটিবৰ,
তাৰো বাবে আছে সাজু চিংফৌ-নৃপতি।
নিবেদিলোঁ বাৰ্ত্তা মোৰ, কৰক আদেশ।”
ক্ষন্তেক নিৰলে ভাবি বুলিলে মন্ত্ৰীয়ে,—
“জনাব ৰজাক মোৰ শত ধন্যবাদ।
সুখী হলোঁ পাই চিন পৰম মিত্ৰ।
কিন্তু নাই প্ৰয়োজন শত্ৰু ভেটিবৰ
অতৰ্কিতে অকালত পথৰ মাজত।
কৰে যদি পলায়ন, ৰক্ষা পৰে প্ৰাণ,
