এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪
অসম-সন্ধ্যা
কত কীৰ্ত্তিমান বুৰে বিস্মৃতি-সিন্ধুত;
অজ্ঞাত কতনা জ্বলে বিশ্বৰ চকুত।
সেই কামৰূপ যাৰ জ্ঞান-বিজ্ঞানৰ,
বল-বিক্ৰমৰ তুলনা নিজেই মাথো,
কালৰ চকৰি ঘূৰি গ'ল তলল’ই;
অতীতৰ সন্মুখত অন্ধ যৱনিকা
পৰি গ'ল কেতিয়াবা; লগে লগে তাৰ
লুপ্ত হ’ল শক্তি, ভক্তি, জ্ঞান, পৰাক্ৰম।
কত যে স্বয়ম্ভু ৰজা, কত ভাঙা-পত্ত ,
কত ৰাজ্য জনমিল একৰ গভতগৰ্ভত।
অতীতৰ ৰাজবংশ গ'ল ধ্বংস হ'ই,
স্মৃতি মাত্ৰ ৰ'ল তাৰ বুৰঞ্জী-বুকুত,
সমাধিৰ শেষ ৰক্ষা ভগ্ন মন্দিৰত।
ঋষি-মুনি লয় পালে, লুপ্ত বেদ-গান;
প্ৰকৃতি-বিভৱ মাত্ৰ সাক্ষী অতীতৰ।
বহুকাল উৰি গ'ল দুৰ্দ্দশা চপাই,
ছিঙি-ভাঙি জননীৰ বসন-ভূষণ;
ভাবনাত তেজ-মাংস সকলো শুকাল;
পৰি ৰ'ল জকা মাথোঁ লৌহিত্য-কূলত।
এনে দৰে পাৰ হ'ল আৰু কত কাল,
তাৰ পাচে অকস্মাৎ ঘূৰিল চকৰি।—
বিধাতাৰ প্ৰিয়পুত্ৰ ইন্দ্ৰ-বংশধৰ
শ্যানবীৰ চুকাফাই অসম শৌৰ্য্যেৰে
