পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১১৭

১০৯

দ্বাদশ সৰ্গ

শুভাশুভ, লাভালাভ, জয়-পৰাজয়,
নেতৃত্ব, কৰ্ত্তৃত্ব কিম্বা পৰিচালনাৰ,
একোৰে দায়িত্ব কিন্তু না থাকিব মোৰ;
অকলে আপনি হ’ব দোষ-গুণ-ভাগী।”
 মনোমত প্ৰতিশ্ৰুতি পায় নৃপতিৰ
অঠাই পানীত যেন ভুৰৰ সন্ধান,
জ্বলিল হিয়াত পুনু বৰফুকনৰ
নিৰাশাই নুমুওৱা আশাৰ প্ৰদীপ।
প্ৰকাশি মনৰ ভাব ক’লে,—“মহাৰাজ,
পৰম কৃতাৰ্থ হ’লোঁ কৰি কৃপালাভ।
লভি এই প্ৰীতি-ভৰা পৰম কৰুণা,
কৃতজ্ঞতা-পাশে-বন্ধা ৰ’ব চিৰকাল
অসমৰ নৰ-নাৰী, অসম-ঈশ্বৰ।
তাত বাজে কিবা দিম যোগ্য প্ৰতিদান!”
 হৰিষ মনেৰে ক’লে ব্ৰহ্ম-নৃপতিয়ে,—
“তুচ্ছ ভাবোঁ ধন-ৰত্ন, পাৰ্থিব সম্পদ,
পাওঁ যদি প্ৰতিদান প্ৰীতি অন্তৰৰ।”
 “কি দৰে জনাম প্ৰীতি?”—সুধিলে বদনে।
ক্ষন্তেক মনতে গুণি কলে ব্ৰহ্মৰাজে,—
“সততে সৌহাৰ্দ্দ্য আছে অসম-ব্ৰহ্মৰ,
হ’ব সি সুদৃঢ় যদি বিবাহ-বন্ধনে
দুয়ো ৰাজ-পৰিবাৰ একত মিলায়।
অসম নাৰীৰ দৰে ধন্যা ৰূপে-গুণে
দেখা নাই ক’তো, কাকো লক্ষ্মী-স্বৰূপিণী।