কোন নীতিমতে সৈন্য কৰিম প্ৰেৰণ।
অতৰ্কিতে শত্ৰুভাবে মিত্ৰৰাজ্যল’ই?”
বাষ্পৰুদ্ধ কণ্ঠে দিলে বদনে উত্তৰ,–
“আপুনি স্বয়ং ৰজা, প্ৰতিভূ বিভুৰ,
সম্মুখত থিয় হ’ই ধৰ্ম্ম সাক্ষী কৰি,
সাক্ষী কৰি চন্দ্ৰ-সূৰ্য্য, গগন-পৱন,
সাক্ষী কৰি অন্তৰ্য্যামী হৃদয়-দেৱতা,
কওঁ মই সত্য মোৰ প্ৰতিটো আখৰ।
নহ'লে ইমান দিন কৰি পথশ্ৰম,
অসহ্য যাতনা সহি দুৰ্গম পথত,
নাহিলোঁহেতেন লৰি বিচাৰি আশ্ৰয়।
শুনিছে সকলো কথা, বুজিছে নিজেই
কিদৰে আৱদ্ধ ৰজা আপোন কক্ষত ,
ৰুদ্ধ পথ অভিজ্ঞান-পত্ৰ-প্ৰেৰণৰ।
বিশ্বাসী জনৰ মুখে মৌখিক সংবাদ
জনোৱাত বাজে অন্য নাছিল উপায়।
ৰাজ সমীপত মোৰ যিবা নিবেদন
কৰক বিশ্বাস, সেয়ে উক্তি ভূপতিৰ।
সিকাৰণে সানুনয়ে কৰিছোঁ মিনতি,⸺
মনৰ সন্দেহ এৰি, এৰি দ্বিধা ভাব,
কৰক পূৰণ বাঞ্ছা স্বৰ্গদেৱতাৰ।”
“কৰা নাই অবিশ্বাস”—বুলিলে ৰজাই,
“উঠিছে হিয়াত ঢ’উ সমবেদনাৰ
শুনি দুৰ্দ্দশাৰ কথা অসম-ৰাজৰ।
পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১১৫
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৭
দ্বাদশ সৰ্গ