এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৩
দ্বাদশ সৰ্গ
একোবাৰ জ্বলি উঠে জেউতি বিলাই,
লয় পায় একোবাৰ মিলি আন্ধাৰত।
অনাগত ভবিষ্যৰ বিকাশ, বিলয়
আহে যায় পাল পাতি, মোহাৰি হৃদয়।
কেতিয়া দৰ্শন হ’ব ৰজাৰ লগত,
সাহায্যৰ প্ৰতিশ্ৰুতি পাব নৃপতিৰ,
ভাবি তাকে গঢ়ি-ভাঙি আকাশ-কুসুম,
বিয়াকুল বদনৰ অশান্ত হৃদয়।
ইমান দীঘল ৰাতি! নুপুৱাব যেন,
নাহিব সোণালী পুৱা এই জীৱনত!
উঠে, বহে, একোবাৰ ওলাই বাহিৰ,
চাই আকাশৰ পিনে, জানো দেখা পায়
পুৱাৰ সূচনা কিবা পূব আকাশত।
ইদৰে কটালে ৰাতি অনুশাসনত
অবিশ্ৰান্ত কৰ্ম্মশীল উগ্ৰ মস্তিষ্কৰ,
প্ৰভাত প্ৰতীক্ষা কৰি। প্ৰদীপ্ত মঞ্চত
কৰিলে প্ৰবেশ যেবে শুক্ৰ-সূত্ৰধাৰ,
লভিলে সান্ত্বনা দেখি প্ৰবেশ জাননী
নেপথ্যত সুসজ্জিতা মোহিনী উষাৰ।
ক্ষন্তেক সুস্থিৰ থাকি ভাবি কাৰ্য্যক্ৰম,
উষাৰ পৰশ পাই এৰিলে শয়ন।
প্ৰাতঃকৃত্য যথাৰীতি কৰি সমাপন,
কৰি শেষ যথাযোগ্য স্নান-প্ৰসাধন,
বন্দি ইষ্টদেবতাক, অভীষ্ট জনাই,
