পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১০৯

১০১

একাদশ সৰ্গ

---

 অকামাৎ
অকস্মাৎ কণ্ঠৰােধ হ’ল ৰূপহীৰ
ৰঙিলীৰো ব’ই গল চকুলো দুধাৰ।
স্থিৰ হ’ই ক’লে পুনু,—“ৰূপহী ভনীটি।
দেখি তােৰ দুখ মােৰ হিয়া ভাগি যায়,
দিলোঁ মই প্রতিশ্রুতি কৰিম সহায়।
যদিওবা হয় তাৰ ফল বিষময়,
হয়াে যদি আত্মহত্যা ৰক্ষাৰ নামত,
তথাপি নােৱাৰি ভাবি কটাব সময়,
ধৈৰ্য্যই এৰিলে মােক দেখি তােৰ দশা।
সম্প্রতি টোলতে থাক এৰি ছদ্মবেশ,
অতি শীঘ্ৰে হ’ব তােৰ কামনা পূৰণ।”
বদনক ক'লে—“কৰাঁ ক্লান্তি নিবাৰণ
শান্তিৰে বিশ্রাম ল’ই বিশ্রাম-কক্ষত।
যেতিয়া যি লাগে পাবা সকলোঁ প্রস্তুত।
কালিলই হ’ব লাভ ৰাজ দৰশন।”
 আশাৰে হৃদয় বান্ধি বুলিলে বদনে,–
“তােমাৰ আশ্বাসে মোৰ ৰাখিলে জীৱন।
নালাগে ভাবিব মােৰ বিশ্ৰামৰ কথা।
শ্ৰান্তি-ক্লান্তি, ক্ষুধা-তৃষ্ণা নাই একো মােৰ,
সুসিদ্ধ নহয় মানে কর্ত্তব্য কঠোৰ ।
আছে মােৰ পুত্রদ্বয় নগৰ প্ৰান্তত,
ল’ই আহোঁ, সম্প্রতিকে মাগিলোঁ বিদায়।”
 শুনি ক'লে ৰঙিলীয়ে আচৰিত হ’ই,–
“কোন ? জন্মি-পিয়লী আহিছে ? ক’ত আছে?