এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০০
অসম-সন্ধ্যা
শুনিছা কিমান লোকে ভুঞ্জিছে নিকাৰ।
শুনা এবে কওঁ মোৰ কাহিনী নিজৰ।
স্বামী মোৰ সৎৰাম ৰজাৰ সুহৃদ,
সিকাৰণে চক্ষুশূল প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ।
বধিলে সকলো সঙ্গী ভুঞ্জাই যাতনা;
স্বামীকো কৰিলে বন্দী বধিবৰ মনে।
ৰাজমাৱ-স্বৰ্গদেৱে নানা যুক্তি কৰি
ৰাখিলে জীৱন, কিন্তু হ’ল নিৰ্ব্বাসিত।
জানো মই ইমানতে নুগুচে অপায়,
ৰজাক দেখাই প্ৰাণ ৰাখি কিছু কাল,
বধিব মন্ত্ৰীয়ে গুপ্ত ঘাতক লগাই।
নেদেখি ৰক্ষাৰ পথ, এৰিলোঁ নগৰ,
ছদ্মবেশে ললো লগ বৰফুকনৰ
পাৰিম ৰাখিব বুলি স্বামীৰ জীৱন।
কিন্তু বৰফুকনৰো প্ৰাণৰ সঙ্কট,
কি দৰে আনক ৰাখে সঙ্কটৰ পৰা!
দুয়ো মিলি দেশ এৰি গোপনে পলাই
উপায় বিচাৰি ঘূৰি আচহুৱা ঠাই,
পাইছোঁ তোমাৰ কাষ শেষ আশা ল’ই।
তোমাতে নিৰ্ভৰ কৰে জীৱন মৰণ।
দয়া কৰি কৰা যদি সৈন্যেৰে সহায়,
উদ্ধাৰিম স্বামী মোৰ, উদ্ধাৰিম দেশ।
নহলে ইয়াতে শেষ এই জীৱনৰ;–
কিবা মুল্য পতিহীন-ৰমণী-প্ৰাণৰ!”
