পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১০৬

৯৮

অসম-সন্ধ্যা

নাথাকিব অসমত অস্তিত্ব বীৰৰ।
তেতিয়া বিদেশী শত্ৰু আহি অপ্ৰয়াসে
অসমৰ স্বাধীনতা কৰিব হৰণ।
তাতক’ই মিত্ৰভাবে, সময় থাকোঁতে,
পৰৰ সাহায্য লৈও অশান্তি চাই
কি জানি ৰাখিব পাৰোঁ মৰ্য্যাদা দেশৰ।
নাই তাত স্বাৰ্থ মোৰ, উদ্দেশ্য অসৎ,
অহা নাই আকস্মিক উত্তেজনা ল’ই।
প্ৰতিকূল অৱস্থাৰে যুঁজি দীৰ্ঘকাল,
অন্ত কৰি সুচিন্তিত সকলো উপায়,
শেষ চেষ্টা কৰোঁ বুলি আহিছোঁ ইবাৰ
ইমানতো খোজা নে কি কৰিৰ বিমুখ।
ধীৰ ভাবে ভাবি চোৱাঁ, নকৰিবা ভুল;
কোৱা, কোৱাঁ, ৰাখিবা নে অনুৰোধ মোৰ?”
 ৰঙিলীয়ে ক'লে,-“কথা সকলো শুনিলো
তথাপি আশঙ্কা মোৰ, নহব মঙ্গল,
পৰৰ পুতলা, হ’ই সোমালে ঘৰত।
থাকাঁ তুমি কৰি ৰাজ আতিথ্য গ্ৰহণ,
চাওঁ ভাবি কোন পথ কণ্টকবিহীন।
মোৰ মতে লোৱাঁ তুমি ইয়াতে বসতি
ল’ই পদ শাসকৰ মোগ্য মৰ্য্যাদাৰ।
নালাগে জ্বলাব নাম দেশদ্ৰোহী বুলি
শত্ৰুৰূপে কৰি নিজ দেশত প্ৰবেশ।”
 বদনে উত্তৰ দিলে,- “ই যে অসম্ভব।–