পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১০৩

৯৫

একাদশ সৰ্গ

ফুটাওঁ মুখত হাঁহি জনমভূমিৰ।
ৰাখিব নে অনুৰোধ? হ’বা নে সহায়?”
 “কি ক’লা ককাইদেউ!”-ক’লে ৰঙ্গিলীয়ে,
“ঘৰৰ কন্দল নিজে নোৱাৰি ভাঙিব
আহিছা বিচাৰি তুমি পৰৰ সহায়!
ভাবিছা নে দেখুৱাই প্ৰবল জাতিক
স্বজাতিৰ দুৰ্ব্বলতা, গৃহ-অভ্যন্তৰ,
পাৰিবা ৰাখিব ৰাজ্য নিজৰ হাতত?
কি কৰিবা হয় যদি ৰক্ষকে ভক্ষক?
সুদীৰ্ঘ শতিকা ছয় যি ভুজ-বলেৰে
ৰাখিলে দেশৰ মান ইন্দ্ৰ-বংশধৰে,
কি হ’ল শকতি সেই বিজয়ী ভূজৰ?
ভায়ে ভায়ে কটা-কটি মৰা-মৰি কৰি,
ল’বা নে প্ৰভুত্ব মানি তৃতীয় পক্ষৰ?
সিদিনা বিদ্ৰোহ-জুই ঘৰতে জ্বলাই,
নুমাব নোৱাৰি তাক অপোন হাতেৰে,
আনিলা ইংৰাজ মাতি সাম্ৰাজ্য-লোলুপ;
নাভাবিলা, নুবুজিলা পৰিণাম তাৰ।
আহিছা আক’উ কৰি হীনতা স্বীকাৰ,
পাহৰি বংশৰ মান, মৰ্য্যাদা দেশৰ,
শৰণ ল’বৰ মনে বিজাতি-পদত।
হ’ব পাৰে পূৰ্ণানন্দ মন্ত্ৰী স্বেচ্ছাচাৰী,
তথাপি স্বজাতি তেওঁ,—নিজ জ্ঞাতি-ভাই,
নুভুলে কদাপি স্নেহ জনমভূমিৰ।