এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৯২
অসম-সন্ধ্যা
বিলাস-সম্ভাৰ ভৰা এয়ে ৰাজপুৰী।
চ’উদিশে পৰিজন, পুৰৰক্ষীগণ,
নিমগন দিন-ৰাতি নিজ নিয়োগত।
শ্বেতবৰ্ণ গজৰাজ থাকে দুৱাৰত
সু-সজ্জিত, ঐৰাৱত সদৃশ ইন্দ্ৰৰ।
বদনৰ সম্পৰ্কীয়া অসম কুমাৰী
দুৱৰ বংশৰ কন্যা মহিষী ৰজাৰ;
–ৰূপ-গুণ-মন্ত্ৰণাত নাৰী নিৰুপমা,
ৰঙ্গত, ৰসত নাম সাৰ্থক ৰঙ্গিলী।
বন্দী হ’ই ৰঙ্গিলীৰ ৰূপৰ মোহত,
গুণত বিমুগ্ধ হই নিজে ধন্য মানি,
কটায় ভূপালে কাল পৰম সুখত;
ৰজাৰ উপৰি ৰজা মানি মহিষীক।
পাই ব্ৰহ্মৰাজধানী, নগৰ প্ৰান্তত
ক্ষন্তেক বিশ্ৰাম ল’ই, এৰি পুত্ৰদ্বয়,
ছদ্মবেশী ৰূপহীক ল’ই সহচৰ,
বিচাৰি ৰজাৰ টোল ওলাল বদন।
নগৰৰ শোভাৰাশি, নগৰ-নিবাসী,
যদিও পথত হ’ল নয়ন-গোচৰ,
তথাপিও একোল’ই নকৰি ক্ষেপ,
বাঢ়িল বদন আগ, উদ্দেশ্য ধিয়াই;
পালেগ’ই লক্ষ্যস্থান পুৰীৰ দুৱাৰ।
কাষ চাপি দুৱৰীৰ অতি সন্তৰ্পণে
হাতত এখনি লিপি কৰিলে অৰ্পণ
