নিৰলে পাতিলে কাণ, কান্দিলে নিৰৱে,
মনে মনে অৰ্দ্ধাঙ্গৰ অৰ্দ্ধেক পৰাণে।
উত্ৰাৱল হৈয়া ফল, অৰ্ধাঙ্গিনী ধ্যানে।
কল্পনা চকুৰে চালোঁ প্ৰিয়া অনুকৃতি
পূৰ্ব প্ৰকৃতিত, অপূৰ্ব জেউতি চৰা।
সৃষ্টি-লীলা প্ৰতি স্তৰে সাংসাৰিক লীলা,
বিৰিঙ্গি উঠিল হায়, ব্ৰহ্মাণ্ড বিয়াপি।
এই ভাৱে কিছুকাল যাপিলোঁ জীৱন ,
পিতৃ-আজ্ঞা বিবাহৰ পালেহি ওচৰ।
প্ৰবাহিত নদে যেন পালে ভেটা-ভঙ্গা;
উলাহত পিতৃ-আজ্ঞা ধৰিলোঁ শিৰত।
শিৰে-বোৱা আবেগৰ শতধাৰা সোঁত,
বাগৰিল দুটি ধাৰে, দুগালে ঢৌৱাই!
মুহুৰ্ত্তে ভাবনাযুত। দেখা নাই আগে,
কিৰূপ ধৰিছে প্ৰিয়া। চিনিম কি মতে।
অৰ্দ্ধাঙ্গিনী বুলি মোৰ; মায়া যুত চকু।
কি আছে উপায়, পাত্ৰীৰ বাচনি ভাৰ।
পিতৃ-দেৱতাত। সাঙ্গ কৰি সেই কাৰ্য্য
পাচিলে আদেশ পাচে পুত্ৰ শিৰলই।
সাধ্য কি অৱজ্ঞা কৰে, জন্মগুৰু ডাক।
ললোঁ খোজ ধীৰে ধীৰে, ভবিষ্য নেভাবি,
চিন্তি মাথোঁ মনে প্ৰাণে, বিধিৰ বিধান;
যি বিধি সৃজিলে হায়, অৰ্দ্ধাঙ্গিনী নাৰী।
পাহাৰৰ প্ৰান্ত এৰি নামিলোঁ ভৈয়াম;
নতুন উদ্দেশ্য আগে, নৱ উছাহত।
ভিতৰি আশঙ্কা জুই, জ্বলে চতুৰ্গুণে,
অঘটন ঘটে জানো অন্য অৰ্দ্ধাঙ্গিনী।
আচৰিত! বাচনিত পৰিল সঁচাকে,
অন্য এক অৰ্দ্ধনাৰী, মানৱ চকুত।
সাধ্য কি প্ৰকৃত ধৰে নৰ চকু-জালে।
৭৯
